“Je kunt als leraar Engels veel kanten op. Je hoeft niet per se grammatica te behandelen, je kunt ook spreekvaardigheid en luistervaardigheid oefenen met gebruik van film. Het is belangrijk dat je niet alleen de film met leerlingen kijkt, maar er iets mee doet. Korte films van vijf minuten vind ik fijn. En liever films waarin niet wordt gesproken, want dat geeft ruimte aan creativiteit. Je kunt leerlingen laten bedenken wat de gesproken tekst zou kunnen zijn. Laat ze dat opschrijven. En je werkt aan spreekvaardigheid door leerlingen in het Engels te laten vertellen: wat zie je, wat gebeurt er? Op die manier voelen ze zich echt betrokken bij wat ze zien.
Ik gebruik de site Film English met kant-en-klare lessen die je kunt aanpassen naar hoe jij het wilt. De werkbladen en lesplannen die met grammatica te maken hebben, sluiten goed aan bij de leerdoelen. Het is belangrijk dat je goed kijkt naar je leerlingen. Wat past bij ze? Een film voor brugklassers uitzoeken vind ik het makkelijkst: de korte films van Pixar spreken alle leerlingen van die leeftijd aan.
Tijdens mijn eerste les van het nieuwe schooljaar, waarbij ik met leerlingen kennismaak, gebruik ik al vier jaar lang dezelfde film. Het is een Iraanse film met Engelse ondertiteling. De titel is 2 + 2= 5. Het is een indringende korte film van ongeveer 7 minuten die ik laat zien om persoonlijk contact te maken met leerlingen en een deel van het verhaal over mijzelf vertellen. Want als leraar weet je al snel best veel over de leerlingen, maar zij niet per se over jou.
" 2 + 2= 5 geeft leerlingen de gelegenheid om mijn achtergrond te leren kennen."
Ali Al-Zubaidi - Docent Engels
In 2 + 2= 5 komt een docent een lokaal binnen om les te geven. Op het bord schrijft hij: 2+ 2= 5. Hij blijft dit herhalen, laat de leerlingen het opschrijven. Een leerling onderbreekt hem en zegt dat twee plus twee vier is. Boos zegt de docent: “Je hoeft niet na te denken, denken is niet goed en twee plus twee is vijf. De leerling blijft zeggen dat het vier is. Uiteindelijk laat de docent leerlingen van de bovenbouw in het lokaal. “Deze leerling zegt dat twee plus twee vier is,” zegt de leraar, “we gaan hem een laatste kans geven.” De docent loopt naar het bord en schrijft: 2+2. De leerling moet het afmaken en schrijft het cijfer vier. De bovenbouwleerlingen maken een gebaar alsof ze pistolen in hun handen hebben. De leerling valt dood neer en de les gaat gewoon door met 2+2=5.
Het is een choquerende film waar kinderen in stilte naar kijken. Erna komen de vragen: waar heb je gewoond in Iran meneer, wat heb je meegemaakt? Ik vertel ze dan, in het Engels, over mijn achtergrond en waarom ik docent ben geworden. Ik kom uit een oorlogsgebied en scholen in het buitenland kunnen anders zijn dan hier. Door de film komt mijn verhaal tot leven. Ik vind het een mooi moment. 2 + 2= 5 geeft leerlingen de gelegenheid om mij te leren kennen en om echt contact te hebben.”
